2011

Als kleine jongen had ik het geluk
Wat kerels van Martijn te leren kennen
Door hen liet ik me vorstelijk verwennen
Martijn wordt opgedoekt, maar what the fuck!
Ik stop nog lang niet met mijn missiewerk
Maar doe dat voortaan in de roomse kerk

Dat zwarte van de Pieten kan toch niet?
Zo’n witte Sinterklaas met zwarte slaven
Die zich als clown gedragen voor de braven
We geven Zwarte Piet de zwarte piet

Ik distantieer mij, maar het allerverst
Houd ik mij toch wel van een witte kerst

Verhagen waarschuwt voor een crisissfeer
De groei stagneert, we worden even arm
Als vorig jaar om deze tijd, alarm!
Het stemt hem droef, we willen immers meer

Ach, gaf hij maar eens blijk, of slechts een glimp
Een visie op de goede kant van krimp

We mogen inbrekers in coma slaan
Dat zeggen immers Opstelten en Rutte
Ze zeggen niemand op te willen jutten
Maar snappen het als wij ons laten gaan

Bij nader inzien mag het niet in coma
En ook niet dood, dat wordt de VVD-ers
Te gortig, want ze zijn geen patjepeeërs
Maar naar het liberale axioma
Van duidelijke taal van rechtdoorzeeërs
Meppen we ze naar de farizeeërs
Terwijl we schreeuwen: krijg een carcinoma!

Mijn handen jeuken, en ik sta al klaar
Mijn buurman, die ik in de gaten houd
Maakt vroeg of laat een illegale fout
Dan ram ik hem volledig in elkaar

We motten al die buitenlanders niet
We vrezen een tsunami armoedzaaiers
En vrome, donsbebaarde oproerkraaiers
We zijn toch multicultureel failliet?

Die buitenlanders zitten hier gebakken
We laten ons geen banen af meer pakken
Ze kunnen beter terug naar eigen land

Behalve de bezorger van de krant
Behalve Asha uit mijn dochters klas
Behalve Mauro die hier jaren was

Hij trok een lange neus naar de VS
Hield vol tegen de Navo en rebellen
Zijn jonge garde uniformmodellen
Sprong voor de oliestoker in de bres

Maar nu is hij gevangen, zwaar gewond
Hij ademt nog maar blaakt niet van het leven
Hij braakt maar peinst niet over overgeven
Een oorlog is nou eenmaal ongezond

Hij is gevangen, de woestijntiran
En Libië wordt weer Verweggistan